Rodzaje szlifów noży i użycie imadła szlifierskiego

Ostrzenie noża wymaga odpowiedniego sprzętu do szlifowania, aby uzyskać gładko wyszlifowane ostrze. Krawędzie noży są w różne przy różnych szlifach. W tym artykule omówimy różne rodzaje szlifowania, a także szczegóły dotyczące imadła szlifierskiego.

Rodzaje szlifów

Rozróżniamy kilka podstawowych rodzajów szlifów:

• Hollow (wklęsły) – Boczne powierzchnie klina tnącego są wklęsłe. Szlifowanie można przeprowadzić na całej szerokości ostrza lub częściowej (niski / wysoki). Jego zaletą jest zdolność do tworzenia cienkiego, bardzo dobrego klina tnącego na stosunkowo małej wysokości cięcia, a zatem łączy wytrzymałość ostrza z dobrze tnącym ostrzem. Wadą jest mniejsza wytrzymałość bezpośrednio nad krawędzią tnącą oraz fakt, że przy głębszych cięciach ostrze traci stabilność i stawia duży opór ze względu na gwałtownie rosnącą grubość w okolicach grzbietu. Używany głównie w nożach myśliwskich i uniwersalnych nożach składanych. Są także znane jako proste maszynki do golenia typowe dla przedmiotów do golenia
• Full flat (pełny płaski) – Boczne powierzchnie ostrza są w całości klinem tnącym utworzonym przez płaszczyzny rozciągające się od grzbietu do krawędzi tnącej. To ostrze ma bardzo korzystną równowagę pomiędzy wytrzymałością i płynnością oraz lekkością cięcia. Szerokie płaskie powierzchnie zapewniają bardzo stabilny ruch w ciętym materiale, co w połączeniu z niskim oporem stawianym przez takie ostrze zapewnia doskonałe głębokie cięcie. Używany do noży myśliwskich i ogólnego zastosowania. Większość ostrzałek pozwala na łatwe ostrzenie w płaskim szlifie.
• Flat (płaski częściowy) – Boczne powierzchnie klina tnącego są płaskie jak przy szlifie pełnym płaskim, ale zaczynają opadać w kierunku krawędzi tnącej mniej więcej w połowie szerokości głowni. Jeśli płaszczyzny klina tnącego zajmują więcej miejsca, szlif jest nazywany wysokim, jeśli są mniejsze, szlif jest nazywany niskim. Ma on podobne właściwości, jak szlif pełny płaski, ale klin tnący jest mniejszy, a jego płaszczyzny zbiegają się pod większym kątem, co sprawia, że odczuwamy większy opór podczas cięcia. Zaletą szlifu częściowego jest większy przekrój poprzeczny przy założonej szerokości i grubości ostrza, dzięki czemu nóż jest znacznie bardziej odporny na złamanie. Szlif używany w nożach wojskowych, taktycznych i ciężkich nożach przystosowanych do rąbania.
• Chisel (dłuto) – Szlifowanie odbywa się tylko z jednej strony, druga strona ostrza pozostaje płaska. Szlif może być płaski, pełny, częściowy lub wypukły. W przypadku osoby praworęcznej najlepiej jest, gdy płaska część znajduje się po lewej stronie, w przeciwnym razie ostrze będzie miało tendencję do odchylania się od linii cięcia. Podstawową zaletą tego szlifu jest łatwiejsza produkcja i mniejsze zużycie narzędzi, co powinno przełożyć się na niższą cenę noża. Standardowo noże kuchenne są w tym szlifie, idealne do wydajnego krojenia i cięcia.
• Convex (wypukły) – Boczne powierzchnie klina tnącego są lekko wypukłe i nie ma wyraźnego oddzielenia między klinem tnącym a samą krawędzią. Szlifowanie można przeprowadzić na całej szerokości ostrza lub częściowej (niska / wysoka). Profil ten zapewnia trwałą krawędź tnącą o stosunkowo niskim oporze w ciętym materiale. Zalecany do szlifowania noży survivalowych i większych ostrzy przystosowanych do siekania. Wykonanie takiego szlifu jest dość trudne, co niestety skutkuje wyższą ceną noża. Ponadto krawędź szlifowania wypukłego wymaga większych umiejętności szlifowania.
• Zero grind (szlif zerowy) – Powierzchnie boczne głowni są płaskie jak w szlifie flat lub full-flat, z tą różnicą, iż podobnie jak w szlifie convex nie zachodzi wyraźne rozgraniczenie między klinem tnącym a samą krawędzią. Profil ten zapewnia najlepsze z możliwych właściwości tnące przy założonej grubości i szerokości głowni. Wymaga jednak zastosowania bardzo dobrej, wysoko-udarnej stali i zaawansowanej technologii hartowania, w przeciwnym razie cienka krawędź tnąca i obszar bezpośrednio nad nią łatwo uległaby uszkodzeniu. Szlif ten stosuje się w nożach ogólnoużytkowych najwyższej klasy.

Reklama

Rzetelne imadło szlifierskie

Imadła są obiektami umieszczanymi na końcu kamienia szlifierskiego, aby utrzymać ostrze lub inny przedmiot w miejscu. Mogą być wykonane z drewna lub stali. Imadła szlifierskie są powszechnie używane w procesie tworzenia noża, ponieważ stylizacja ostrzy wymaga stałego ruchu. Nie wszyscy twórcy mają możliwość precyzyjnego kształtowania krawędzi noża bez pomocy jakiegoś przyrządu. Pośród najbardziej powszechnych szlifów, które wymagają imadła, jest szlif wklęsły.

Imadło szlifierskie musi być w stanie utrzymać ostrze na swoim miejscu pod kątem stu osiemdziesięciu stopni. Mówiąc wprost, imadło musi utrzymać przedmiot prosto, aby upewnić się, że każdy koniec ostrza jest na tym samym poziomie. Uchwyty, które można składać, nie są zalecane. Wymagana jest stała regulacja przy takich przyrządach; za każdym razem, gdy są składane i rozkładane, zmienia się wyrównanie powierzchni. Przed ostrzeniem ostrza należy najpierw skalibrować imadło.

Imadła szlifierskie są pomocne przy usuwaniu rdzy z powierzchni stalowego ostrza. Za pomocą takiego narzędzia stalowe ostrze można oczyścić z zadziorów lub szorstkich łat. Przyrząd ten jest przydatny szczególnie przy szlifach płaskich i zerowych. Stalowy nóż lub ostrze będzie się lepiej szlifowało, jeśli będzie stabilne. Gwarantuje to mniej nierówności niż bez użycia imadła.

Zalety i wady

Nie ma jednak stuprocentowej pewności, że imadło będzie w tej samej pozycji co poprzednio. Fakt ten powoduje trudności w osiągnięciu idealnie tej samej krawędzi co poprzedni model. Szlifowanie z pomocą imadła szlifierskiego nie jest tak elastyczne jak ręczne szlifowanie. W przypadku wykonywania szlifów wypukłych i dłutowych, rzemieślnik będzie miał trudności z manewrowaniem ostrzem pod właściwym kątem, jeśli jest ono przymocowane do przyrządu.

Imadło jest przeznaczone do utrzymywania obiektu w miejscu podczas szlifowania w celu stworzenia idealnej krawędzi. Nie można odpowiednio manewrować ostrzem w przypadku szlifów innych niż szlif zerowy i płaski. W przypadku innych szlifów należy zrezygnować z imadła lub zmienić szlif.